“Çocuğum 1. sınıfa gidiyor. Sınıfları çok kalabalık. Bir süre oğlum her sabah ağlıyor, okula gitmek istemiyordu. ‘Oğlum, ne oldu?’ diye sorunca gözyaşlarıyla, ‘Anne, ben anladım… Bu öğretmen beni sevmiyor. Parmağımı hiç görmüyor, beni tahtaya kaldırmıyor. Bana hiç bakmıyor. Sevse bana bakardı…’ dedi. Küçücük kalbinin sevgi ölçütü buydu.
Öğretmenle konuştum; sınıfın kalabalıklığından haklı olarak yakındı. Birkaç gün sonra okul çıkışı oğlum seke seke, mutlulukla yanıma geldi. ‘Ne oldu oğlum?’ dedim.
‘Anne, öğretmen bana koçum dedi! İnanabiliyor musun? Öğretmen beni seviyor!’ diye heyecanla anlattı.
Bir ‘koçum’ kelimesi… Nelere kadir. Çocuk yüreği ne kadar masum.”
Anne “Bir koçum kelimesi nelere kadir” demiş; eksik söylemiş.
Doğrusu şu: “Öğretmenin söylediği bir ‘koçum’ kelimesi nelere kadir!”
— Doğan Cüceloğlu – Öğretmenim Bir Bakar mısın?
